Лік мітынгаў, прысвечаных памятнай даце вываду Савецкіх войскаў з Дэмакратычнай Рэспублікі Аўганістан, на якіх мне давялося прысутнічаць назваць не змагу. Але тое, што іх больш за дзесятак, гэта дакладна. І за гэтыя гады я даўно заўважыў, што ў агульнай канве ўсе выступоўцы прамаўляюць адны і тыя ж словы. З году ў год. Але адразу абмоўлюся, што гэта не папрок. Зусім не. Проста гэтыя словы, сярод якіх "Вайна", "Афганістан", "Боль", "Памяць", "Падзяка", "Жыццё", "Мір" і многія іншыя - яны простыя і зразумелыя. Іх не трэба тлумачыць. І вельмі добра, што гучаць менавіта яны. Гэта значыць, што ў Беларусі ўсё спакойна, але мірнае жыццё сталася нормай, што апошняя вайна, у якой бралі ўдзел беларускія салдаты - Афганская вайна, усё далей і далей адыходзіць ў гісторыю. Беларускія салдаты ў складзе Савецкай Арміі пакінулі Афганістан 33 гады таму. І гэтыя, тады юныя сыны нашай радзімы, а цяпер суровыя, убеленные сівізной ветэраны ведаюць і памятаюць іншыя словы. Словы, зразумелыя не кожнаму іх аднагодку. Што ўжо казаць пра маладзейшае пакаленне. "Гіндукуш", "Саланг", "Пяндж", "Бача" і сотні іншых слоў, якія засталіся ў лексіконе воінаў-афганцаў. Гэта іх пароль для вызначэння "свой-чужы". І паверце, яны шмат бы аддалі, каб ніколі не ведаць гэтых слоў.